Chili.

Het is bijna een week geleden. En dat is een retorische melding. Want jullie weten dat al. In de tussentijd heb ik flink stilgezeten. Aan het strand. En in thermale baden. We zijn richting Chili geweest, naar Iquique, Pica en wat plaatsjes er omheen. De WiFi verbinding is optimaal in Chili, er is zelfs gratis WiFi in de omgeving van Iquique, even inloggen en klaar. Ik had ook veel tijd over, er werd tenslotte voor me gekookt en in het hotel werden de bedden opgemaakt. Ik kon elke dag uitslapen tot een uur of 9 of zelfs 10. Dus ja, dan zou je zeggen dat ik tijd genoeg heb voor een blog. Maar soms heb je in het schrijven van een blog, zoals ik dat had, geen zin. Vorige week had ik geen zin. Krijgen jullie vandaag dan een inhaalblog van mij? Natuurlijk wel.
Vorige week maandag zijn we in alle vroegte vertrokken vanuit La Paz naar Iquique in Chili. We besloten met de bus te gaan, low cost airlines zijn er nauwelijks in omgeving Bolivia, dus dan is er weinig andere optie.  De bus is goedkoop en soms ook goed. De eerste bus is een dubbeldeks apparaat uit de jaren '00, prima zetels en bagage hoeft niet onderin. In Oruro moeten we overstappen, er gaan geen rechtstreekse bussen naar Iquique. Die bus is al wat minder, sowieso omdat de stoelen heel erg ver plat kunnen en de buurman voor mij daar gretig gebruik van maakt. Daarnaast moeten we de laatste kilometers luisteren naar een meneer die echt zilveren kettinkies verkoopt voor 20 bol. Echt zilver he. Echt. Aangekomen is daar meteen aangenaam weer. Ik moet even pinnen terwijl Jasper zenuwachtig wacht op zijn geliefde. Bij mijn terugkeer van de pinautomaat blijkt dat een klein meisje. Zeer onzeker, maar aardig. We eten die avond bij de 'Boliviaan', weer eens wat anders. Bij het hotel dat heel goedkoop is krijg ik een goed tweepersoonsbed, een warme douche en WiFi op de kamer. Jasper, mijn reisgenoot voor deze paar weken, en zijn aanstaande krijgen een kamer met twee smalle bedden, een koude douche en geen WiFi. Een mix-up. Want ik had in kamer 210 moeten zitten en niet zij. Er is een fout gemaakt, maar wie die heeft gemaakt is mij niet geheel duidelijk. Ik slaap die nacht goed en wordt de volgende ochtend voorzien van een karig ontbijt. Latina's zijn pittige vrouwen, hoe onzeker ook, er werd blijkbaar de avond ervoor een pittige ruzie gemaakt waar ik al slapende weinig van heb gemerkt. We besluiten het hotel te verlaten en gaan naar een ander nog goedkoper hotel een paar blokken verder. We krijgen een appartement, waar ik een stapelbed krijg in een aparte kamer. Er zijn ramen tussen de twee kamers in het appartement, dat brengt het geluid van de ene naar de andere kamer ideaal over. Het bedspel van de buren is goed te volgen. De volgende ochtend een goed ontbijt en we verkennen de stad terwijl Jasper's verloofde aan het werk is. Zo gaat de week. Het appartement is onlangs de gehorige buren in de kamer naast me een fijne uitvalsbasis. We gaan in de dagen in Chili in onwillekeurige volgorde naar Humberstone, Pica en blijven in Iquique zelf. Humberstone is een voormalige mijnwerkersgemeenschap zoals er veel waren in het noorden van de Atacama. Er werd Salpeter gewonnen en het is nu een verlaten stad compleet met zwembad, winkelcentrum, kerk, theater en een groot industrieterrein. Ik heb er mooie foto's gemaakt. Nee. Ik denk dat dat zo is, want ik heb de films nog niet ontwikkeld. Pica is een dorp met veel citrusvruchtenkwekerijen. Het water uit de grond is warm en veel mensen denken dat dat goed voor ze is. Ik denk dat ook, maar eigenlijk alleen maar omdat het lekker warm water was. We zijn in Pica wezen thermaalbaden. In Iquique heb ik Los Lobos gezien. Niet de band, maar wel echte Lobos, zeeleeuwen. Op 2 meter afstand. Dichterbij durfde ik niet. Het was een echtpaar en meneer lette goed op dat ik geen advances naar zijn vrouwelijke evenknie maakte. Tss. Zou ik nooit doen. Trouwens, het was een dik wijf ook. En ze had een snor. Vlakbij was een nagebouwde zeilboot. Dat kunnen wij in Nederland ook, dan bouwen we hem stiekem van staal en bekleden we hem met hout en leggen we die voor het Scheepvaartmuseum in Amsterdam. De Chilenos kunnen dat ook, maar dan nog veel nepper. Ze maken gewoon een gebouw van beton en leggen er een gracht omheen. De Esmeralda heeft wel wat historie en dat is de reden waarom hij nagebouwd is. Iets met heldhaftige daden tegen Peru. Het schip is goed nagebouwd ondanks dat het een gebouw is.
Op de een-na-laatste avond gaat het even mis. En daar blijkt weer het temperament van de Latijns Amerikaanse dames.  Wat er gebeurt: we hebben Marina, de verloofde van Jasper een paar dagen terug voor haar verjaardag een parfum gegeven. Die is nu kwijt. We doorzoeken het pand, nou ja, het appartement. We vinden niets. Dan halen we de receptie er bij. Die halen de schoonmaakster er bij. Er is gedoe met regels. Goed volgorde eerst: de schoonmaakster zegt een rood zakje te hebben geplaatst bovenop de kledingkast. Daar zou met mogelijkheid een parfum in gezeten kunnen hebben. Op de kast vinden we alleen een rood zakje. Niet de parfumverpakking. Conclusie: die is er niet. Waar hij wel is, weten we niet. De schoonmaakster wordt verteld dat zij van het hotel een eerste waarschuwing krijgt voor het zoekraken van objecten. Tenminste dat begrijp ik er uit. Ik spreek geen Spaans en verschillende mensen vertalen verschillend omdat ze verschillende belangen hebben. En al die verschillende verhalen maakten het mij niet duidelijk, waardoor ik wellicht wat onverschillig klink. Gevolg is dat ons bed de volgende dag niet opgemaakt is. Geen probleem, maar wel een probleem. Er zijn geen handdoeken meer schoon. We wassen af, drogen onszelf af en maken schoon met deze handdoeken. We gooien ze daarna op de grond. Maar ja geen probleem, gewoon naar de receptie stappen en effe een schoon setje halen. Ja, nee, ja, maar dat zorgt wel ervoor dat de vriendin van Jasper zich daar niet fijn bij voelt. De schone handdoeken worden alsnog bezorgd en thuis slaap ik ook wel eens op een reeds beslapen bed. Altijd eigenlijk. Alleen dat parfum nog. Das nog steeds weg. Komt dat terug? Geen idee, we kopen een nieuwe denk ik. 
De reis zelf naar Chili was okay en de vroege zondagochtend gaan we terug, we rijden in een bus die blijkbaar wel in één keer naar La Paz rijdt. Niet. Want bij Oruro stopt ie gewoon. En als dat blijkt worden we halsoverkop in een andere bus gezet. Die bus is voor lokalen en dat is te merken aan de kniepijn als de buurman voor mij de stoel eens lekker naar achteren zet. En ik moet ook nog zeiken, eh, pissen bedoel ik. En Jasper heeft gisteren nog laat met zijn meisje gespeeld en slaapt een diepe slaap naast mij. Kut!! Met Google translate in de hand stap ik naar de chauffeur en.
En gelukkig stopt hij. Met de hele bus als publiek pleeg ik mijn plasje even tegen een bouwsel in de middel of nergens. Zo gaat dat in Bolivia. Gelukkig kan ik een uur of wat later ook nummer 2 doen in een restaurant ergens in La Paz. Het is er koud.lama op de grens met ChiliStrand bij Iquique

theather in HumberstoneBusstation in OruroDarwin was in Iquique en het toevoegen van foto's blijft ruk in in dit blog.