Uit de hoogte.

In de nacht van 23 op 24 mei kwam ik aan in het 2e land van mijn reis. Bolivia. Mijn vliegtuig landde op El Alto, 'de hoogte' in het Nederlands. Direct uit het vliegtuig in de gate ging een Japanse dame onderuit. Ze kwam zuurstof te kort. Op grote hoogte is dat realiteit. Dingen als roken, slechte conditie en te snel van laag naar hoog gaan vormen een groot risico. Maar zelfs als je getraind bent heb je last. In de aankomsthal staat Jasper op me te wachten. Een Boliviaan met Nederlandse achtergrond, maar toevallig ook een vriend van mij. We gaan direct met de taxi naar zijn huis in Satelite, een voorstad van La Paz. Na een korte nacht, wat klusjes aan huis en het wassen van mijn kleren ga ik met de MiTeleferico (mijn kabelbaan) de stad in. De stad kent grote hoogteverschillen, dus zo'n kabelbaan is een uitkomst. Er zijn er al een handvol in de stad en meer staan op de planning. Aangekomen op station Sopocachi ontmoet ik Jasper en lopen we de stad in, richting de Prado. Hoewel ik veel wandel en daarbij flinke afstanden maak, gemiddeld iets meer dan 10 kilometer, viel de wandeling naar het centrum me tegen. Ook die wandeling was rond de 10 kilometer. Wat wordt je lijf moe dan. Niet gek, op 3600 meter. Hoewel ik de afgelopen weken genoeg mogelijkheid had om rode bloedlichaampjes aan te maken, is het blijkbaar nog niet genoeg. Je lichamelijke conditie wordt gereduceerd tot tweederde. Om dan rokende mensen te zien is echt verbazend. Maar dat kan hier in Bolivia. Gelukkig zijn sigaren hier betaalbaar en gaan we die van het weekend even halen. Dan kunnen we even meedoen met de realiteit hier. 

Even terug naar de kabelbaan. De MiTeleferico cabines hebben allemaal een grote ronde zwarte sticker op een van de deuren. Op die sticker prijkt een afbeelding van het hoofd van het hoofd van het land. De man is natuurlijk de man die het financieel mogelijk heeft gemaakt deze banen aan te leggen. De firma Doppelmayr uit Oostenrijk is de firma die het bedrag heeft opgestreken. In ruil is er een moderne cabinekabelbaan aangelegd vanuit onder meer Satelite naar het centrum van de stad. Ik zeg onder meer, want totaal worden het er 8. Voor een stad die op de Andes ligt een prima alternatief voor de metro. Je kan meteen zien hoeveel golfplatendaken LaPaz rijk is en ook welke opmerkingen mensen op de daken schrijven. Veel Evo Si, maar ook Yo Amo Bolivar. Bolivar is de lokale Ajax. Er staan ook andere teksten op daken. Teksten die niet zo lief zijn voor de huidige regering. Dat niet iedereen de regering leuk vind blijkt onder meer uit kritiek van een Boliviaanse Dakar rijder die een pittige speech afstak tegen het huidige beleid. De kabelbaan is een prestige project, net zoals het binnenhalen van Dakar. Uit protest slapen mensen á la Occupy Now in tenten in een zijstraat van de Prado. Tegelijk hoor ik vandaag van een leraar bij het instituut waar ik vandaag verblijf en even kan werken, dat Europa de weg kwijt is. Te veel neoliberalisme. We zouden een ruk naar links moeten maken. Jeremy Corbyn van het Britse Labour zou de redding zijn. Mijn iPad leunt op mijn Adidas Yeezy schoenen, een samenwerkingsproject tussen Adidas en Kanye West. West heeft zich openlijk voor Trump uitgesproken en daarmee de progressieve muziekscene waar hij uit komt tegen de borst gestoten. 
Zo is er altijd wat mis. Ik ga vanavond lekker terug naar Satelite met de MiTeleferico.