Gewoon.

Gisteren, woensdag, was onze eerste dag in Peru.  Het was heet. Felle zon. Met de eerste nacht slapen achter de rug, en die nacht was zwaar, liepen we naar het ontbijt. Gelukkig brood, kaas, koffie en droge koffiebroodjes. Het ontbijt was snel op en best goed. Peru is rijk geworden. Het ontbijt wordt sjiek op mooi servies geserveerd en alles in een mooi schoon restaurant. Gewoonste zaak van de wereld. Ook goed openbaar vervoer is de gewoonste zaak van de wereld. Een soort snelbus met een soort perrons zoals bij een metro, met glazen schuifdeurtjes en mensen die netjes in de rij staan, maar daarna wel zo snel mogelijk de bus in dringen en dus zijn vergeten dat ze in de rij stonden. Maar dat geeft niet, want zo gaat dat hier gewoon. Met die bus, die ze de Metropolitano noemen, rijden we naar het centrum van Lima. We hebben een gids mee. Een levende gids, een mevrouw die zich Jocy wil laten noemen, maar ik noem haar gewoon bij haar hele naam, Jocelyn. We gaan naar Mercado no.1 en leren daar dat er een heel spectrum aan groenten en fruit is waar een Nederlandse tuinder van kan dromen. Van passiefuit-achtigen tot zoete catus. Oh en paprika die geen paprika is maar een vreselijk hete peper. Daarna hotel Bolivar met een ouwe Ford T in de lobby. In de zestiger jaren schijnen de Stones hier na een avondje Pisco (lokale drankje hier) wat kamers overhoop gehaald te hebben. Okay leuk. De glazen koepel in de lobby is echter onwaarschijnlijk mooi, het is net of je in een lamp van Louis Tiffany staat, zo rijk is de glazen koepel met gekleurd glas ingevuld. We kijken die middag nog wat kerkjes, mijn reisgenote wil graag het klooster in... Heb ik dat weer, ga ik met een mooie dame op vakantie. Maar goed geeft niet. Ik heb genoeg te bekijken en daarmee bedoel ik niet haar maar wel Peru. Okay en ook haar. Anyways, morgen gaan we vliegen naar Arequipa, ik sla die dag stiekem even over qua bloggen, dan ben ik weer een beetje bij.