Wachtsessie.

Gisteren heb ik een marathonwachtsessie gehouden. Om half twaalf was ik al op het vliegveld. Dat had er mee te maken dat we om twaalf uur moesten uitchecken. Omdat het hotel ook het huis was van de eigenaar, was blijven hangen in de lobby, nee wacht, de huiskamer, een beetje vreemd. Alhoewel ik daar ook had ontbeten. Anyways, we werden met de taxi, nee alweer anders, namelijk met de auto van de man des huizes naar de aeropuerto gebracht. Daar aangekomen hadden we meteen een gesprek met en meneer die vond dat we (nog) niet door de deuren konden van het vliegveld. Te vroeg tenslotte. We vlogen beiden pas 's avonds, daarom maar een ingang verder gelopen en daar alsnog naar binnen gegaan. Zo gaat dat in Peru. Bij het inchecken, dat ik al online had gedaan, maar ik wilde wel de bagageslip nog voor mijn rugtas, bleek eens te meer dat verschillende luchtvaartmaatschappijen het anders doen. (Lees voorgaande zin nog maar even opnieuw). Latam wil namelijk niet dat je je paspoort bij de zelf-check-in-machine toont. Je kan een print gebruiken of je telefoon. Maar Gabriella had geen print en haar telefoon wilde het apparaat niet. Alsnog naar de balie. Ik kon mijn paspoort wel gebruiken (Avianca) en kreeg keurig een boardingpass en een bagageslip. De stoel mocht ik veranderen, maar alleen voor geld. Ik had een kutplek zo bleek later, voor de nooduitgang, zodat mijn stoel niet naar achteren kon. De persoon voor mij deed dat uiteraard wel en uiteraard al vòòr het opstijgen. Dus ik zat wat krap. Terug naar de check-in. Met bagageslip ga je op Schiphol naar een machine, knalt je koffer d'r in, je liegt wat over scherpe voorwerpen en je deo en go. Je koffer gaat onderweg. Zo niet in Lima. Daar moet je alsnog in de rij, naar een balie en alsnog je hele boeltje door een strenge mevrouw laten keuren. Deze mevrouw stelde een feit vast. Ik had een dubbele boeking. Ja. Een dubbele boeking, omdat de terugreis naar Nederland ook te vinden was in het reserveringssysteem. Maar die terugvlucht nam ik niet. Het retour is goedkoper dan een enkeltje, dat is een vaststaand feit in de vliegreizenwereld. Vandaar de dubbele boeking. Toen ik zei dat ik dat wist, nadat de mevrouw het vroeg, was het okay. Ik mocht naar Bolivia. Gelukkig hoefde ze de bagageslip niet uit te draaien. Scheelt weer tijd en geeft meer gelegenheid tot discussie. Zo gaat dat in Peru. Na het afdroppen van de bagage was het wachten geblazen. Al snel raakte ik Gabriella bewust kwijt. Of zij mij. Dat weet ik niet meer precies. In je eentje op de luchthaven vind ik maar saai. Lopen, zitten, nog een keer naar die winkel, dan toch maar een koffie van de Starbucks omdat daar de WiFi wel gratis is, maar je wel iets moet kopen en een beetje mensen kijken. Helaas ben ik een verwend kreng. De lounges van Kiev, Amsterdam, Rome en straks Berlijn zijn plekken waar ik graag blijf. Gewoon een bank voor jezelf, onbeperkt eten en drank en desnoods een ruimte om effe te pitten. Dan kom je de uren wel door. Buiten de lounge, tussen mijn andere reiscollega's, is het toch altijd wat behelpen. Je kan laten zien dat je status hebt door bij een duur restaurant te gaan zitten of bij Starbucks. Of urenlang met je Louis Vuitton koffer gaan rondlopen en pas op het allerlaatste moment inchecken zodat je zeker weet dat de hele luchthaven heeft gezien dat jij echte eerste kwaliteit uit China hebt, nee, natuurlijk een echte, van 3000 euro. Duh. Die wedstrijd heb je niet in de lounge, want je ziet elkaar bijna niet. Je hoeft ook niet in de rij voor een Chai Té Latte van 6 euro, je kan gewoon een theetje pakken en snel weer naar je eigen hokje, nee bankje. Je hebt met niemand wat te maken en als je dat wel wil, dan ga je aan de bar hangen. Of je verlaat de lounge. Genoeg gerant. (To rant=zeiken over iets wat je niet leuk vind en dat graag even wil laten merken). Ja sorry, maar je moet wat tijdens zo'n wachtsessie en allerlei kleine dingen gaan je opvallen. Zoals flanerende mensen met veel te dure dingen. Na de douane valt het alles mee. Er vallen dan ineens een hoop dingen weg. Zoals de wedstrijd zo lang mogelijk bij de Starbucks een tafel bezet houden. En het flaneren. Allemaal verdwenen. Ik keek een film en mocht daarna eindelijk vliegen.